Kościół pw. Wniebowzięcia NMP – malowidła na szkarpach, święci Diakoni Szczepan i Wawrzyniec
Malowidła na szkarpach odgraniczających trzecie przęsło licząc od wschodu, na ściankach od strony kościoła; tempera na pobiale wapiennej, pierwotnie ze złoceniami
Ok. 1360
Św. Wawrzyniec - 7,99x1,03 m, wysokość postaci - 3,72 m
Św. Szczepan - 7,35x1,03 m., wysokość postaci - 3,08 m
ZABYTEK
Obaj święci diakoni scharakteryzowani zostali jako młodzieńcy o jasnych włosach, z wygoloną tonsurą; odziani w szaty liturgiczne - albę z parurą, amikt wokół szyi i dalmatykę, przedstawieni są z atrybutami indywidualnymi (św. Szczepan - kamienie, św. Wawrzyniec - ruszt) i księgą w dłoni.
Malowidła należą do zespołu monumentalnych wyobrażeń, wprowadzonych na ścianki szkarp w nawie południowej, wydzielających przęsła: drugie, trzecie i czwarte (licząc od wschodu). Program tego zespołu nie został jeszcze w pełni zinterpretowany: wizerunki mogły łaczyć się z patrociniami ołtarzy (ołtarz św. Wawrzyńca jest wspomniany w źródłach nowożytnych w 2. przęśle) lub kaplic międzyszkarpowych, z kultami franciszkańskimi, a także - co bardzo prawdopodobne - wpisywały się w cele kaznodziejskie mendykantów (figury świętych jako exempla, "figury retoryczne").
Malowidła zostały wymalowane najpewniej przez warsztat o czeskiej formacji z kręgu Mistrza z Wyzszego Brodu ok. 1360 r. (wizerunki anielskie w pierszym przęśle powstały później i nie należą do tego programu).
Monika i Juliusz Raczkowscy
*
Fot. Juliusz Raczkowski