Kościół pw. Wniebowzięcia NMP – krucyfiks późnogotycki
Pofranciszkański krucyfiks późnogotycki, kon. XV w. Krzyż 360 x 210 cm, figura 240 x 170 cm.
ZABYTEK
Rzeźba drewniana, polichromowana, złocona; wykonana z co najmniej trzech kawałków drewna. Bryła pełnoplastyczna, opracowana ze wszystkich stron, przeznaczona do oglądu frontalnego. Karnacja jasna, chłodna, włosy ciemnobrązowe, perizonium złocone, na ciele malowane drobne strużki krwi.
HISTORIA
Pierwotne miejsce krucyfiksu w kościele nie jest znane. Być może umiesczony był na franciszkańskim lektorium, w 1563 r. najprawdopodobniej przeniesiono go na belkę tęczową. Z łukiem tęczowym związany był do 1931 r., kiedy został przniesiony na obecne miejsce na ścianie północnej nawy głównej, ponad wejściem do krużganka. Przed aranżacją nowego łuku tęczowego przez bernardynów (1731 r.) a od czasów przejęcia kościoła przez protestantów, krucyfiks był umieszczony na belce od strony prezbiterium, drugi krucyfiks – ufundowany przez protestantów i odnowiony w końcu XVII wieku – wisiał od strony nawy (zob. opis w Memorandach Baumgartena: „In ipso chori ingresu supra trabem altitudinis ad duas perticas transversim parietibus immisam, videtur figura Salvatoris crucifixi in ligno crucis pendentis, ab una parte in choro altare versus, cum subscriptione: ‘Mir macht die Lieb so viel und grosse Plagen Sie bloss nicht meine Schuld, hat mich ans Creutz geschlagen’. Sub cruce: ‘Anno 1563”. Altera vero ad reliquaam templi partem spectans, prisci laboris, adstantibus ab utroque latere, Beatissimae Virginis atque s. Johannis Ewangeliste staturis in ipsa trabesequens renovate isncriptio “Hic mea me pietas lingo confixit in alto, Hic me solus amor, non mea culpa tenet. 1675″).
Monika i Juliusz Raczkowscy
*
Fot. Juliusz Raczkowski